5η συνεχόμενη ήττα από τον Κολοσσό που μαζί με την Αμαλιάδα εξελίσσονται σε "κακούς δαίμονες" του ΑΡΗ μιας και τις τελευταίες 2 σεζόν βρίσκουν τον τρόπο να μας κερδίζουν ακόμη και όταν τα προγνωστικά είναι με το μέρος μας. Η έλλειψη συγκέντρωσης από τους παίκτες μας και το πάθος που έβγαλαν οι παίκτες του Κολοσσού ξεδίπλωσαν με μεγάλη ευκολία όλες τις αδυναμίες του φετινού ΑΡΗ. Η ήττα όσο και αν μας πονάει μοιάζει φυσιολογική και η απορία όλων όσων αρέσκονται να βλέπουν τα πράγματα πιο "αυτοκρατορικά" είναι αν αυτή τη φορά θα ασχοληθούν οι υπεύθυνοι με αυτές τις αδυναμίες.

Με την άμυνα μας να αποτελεί τη βάση στην προσπάθεια για τη νίκη ο ΑΡΗΣ μπήκε δυνατά και έδειχνε στα πρώτα λεπτά της αναμέτρησης ότι σήμερα δεν ήταν διατεθιμένος να δώσει την ευκαιρία στον αντίπαλο του για να κάνει ζημιά. Όσο όμως κυλούσε ο χρόνος οι παίκτες του Κολοσσού αντί να λυγίζουν έβγαζαν αντίδραση ανεβάζοντας ακόμη πιο πολύ τον γρήγορο ρυθμό του παιχνιδιού βραχυκυκλόνωντας την ομάδα μας. Η καλή κυκλοφορία της μπάλας στην επίθεση και η ευστοχία στα πολλά ελεύθερα σουτ που έβγαλαν οι Ροδίτες ήταν αυτό ακριβώς που δεν μπόρεσε να κάνει ο ΑΡΗΣ και γνώρισε την ήττα. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα της επίθεσης μας μπορούσε κάποιος που παρακολουθεί την ομάδα στενά να καταλάβει ότι ο ίδιος παίκτης θα έκανε και το σουτ ανεξάρτητα από τις συνθήκες. Πέρα από κάθε λογική τα σουτ που πήρε ο Γουάιτ όπως και των περισσότερων που πήραν χρόνο συμμετοχής, σε αντίθεση με τον Μακνήλ που ήταν ο μοναδικός παίκτης που έδειχνε ικανός να γυρίσει το παιχνίδι. Όταν όμως μια ομάδα επιμένει όλη τη σεζόν να μην έχει εναλλακτικό πλάνο όταν τα πράγματα στραβώνουν και να αναλώνεται στα ίδια και τα ίδια λάθη τότε η ήττα είναι αναπόφευκτη. Η ανυπαρξία των μπλόκ άουτ, τα χαστούκια του Σίμτσακ στην μπάλα και ο "soft" με-το-ζόρι-σέντερ Κόεν δεν μπορούσαν να καλύψουν το κενό ούτε καν αυτού του μέτριου ως κακού Χάγκινς που είδαμε σήμερα. Ο Μακ Γκί είναι ο νέος σέντερ που βρήκε την ευκαιρία να φανεί ενώ ο Σαλούστρος ήταν αυτός που βρέθηκε σε καλή ημέρα και μας "σκότωσε" με τα μακρινά του σουτ. Φυσικά δεν είδαμε κάποια προσπάθεια να τον σταματήσουν, δεν είδαμε κάποιον παίκτη να σκυλιάζει πάνω του, ούτε καν να του γίνονται κάποια φάουλ για να τον εκνευρίσουν και να τον βγάλουν εκτός ρυθμού. Το ανακάτεμα της τράπουλας από τον Πρίφτη δεν μπόρεσε να αλλάξει. αλλά κατάφερε αυτή τη φορά να χωρέσει στο παιχνίδι τον Τσούπκοβιτς χαραμίζοντας και πάλι τον Κοέν στη θέση του σέντερ και στον πάγκο... 

2 παιχνίδια την εβδομάδα, κούραση, άρθρο 99, οικονομική εξυγίανση, και να κερδίζαμε πρωτάθλημα δεν θα πέρναμε, στα πλέιοφς θα τα πούμε,  υπομονή, του χρόνου θα τα σαρώσουμε όλα...  Αυτά είναι που λέγονται κάθε φορά που ο ΑΡΗΣ χάνει φέτος ακόμη και όταν χάνει κατά κράτος από μια μέτρια ομάδα όπως έγινε σήμερα. Το αν μπορεί η ομάδα να βελτιωθεί με μια ή δύο διορθωτικές κινήσεις αποτελεί πλέον μια συζήτηση που προκαλεί γέλιο μιας και υπάρχει κόσμος που δεν το θέλει αυτό φοβούμενος μην χαλάσει το "οικογενειακό κλίμα". Άλλωστε τι σημασία έχει αν χάσαμε σήμερα σε ένα μάτς-κλειδί όταν υπάρχει αυτό το ωραίο οικογενειακό κλίμα και όλοι είναι χαρούμενοι στον μπασκετικό ΑΡΗ; Αργά ή γρήγορα ο ίδιος ο Λάσκαρης θα καταλάβει ότι αυτός ο ΑΡΗΣ κουβαλάει αυτή τη μίζερη νοοτροπία των προηγούμενων ετών που τον κρατάει πίσω. Ας ελπίσουμε όταν γίνει αυτό να αντιδράσει όπως αρμόζει σε έναν μεγαλομέτοχο της δυναμικής του Λάσκαρη και να μην απλά ξενερώσει...

ΥΓ. Αποτέλεσμα της μίζερης νοοτροπίας με το σκυμμένο κεφάλι και τους χαμηλούς τόνους είναι και η μεταμόρφωση των διαιτητών κατά την διάρκεια του αγώνα. Ακού εκεί να είναι τα φάουλ 4 -0 υπέρ του ΑΡΗ... γρήγορα να παίξουμε έδρα. Λες και θα διαμαρτυρηθεί κανείς αν σφάξουμε λιγάκι τον ΑΡΗ...

ΥΓ2. "Παλιοχαρακτήρας" ο Λαρετζάκης που τόλμησε να παίξει τόσο παθιασμένα και σκληρά απέναντι στα "καλά παιδιά" του Πρίφτη... Όπως "παλιοχαρακτήρας" και ο Μαυροκεφαλίδης που τόλμησε να πει "αν έχουμε στόχο την 3η θέση και όχι κάτι καλύτερο, τότε να πάμε όλοι σπίτια μας"... 

ΥΓ3. Μπράβο στα αλάνια για την ωραία κιτρινόμαυρη κερκίδα στο Βενετόκλειο.